“Diep in alles wat mooi is ligt iets onmenselijks besloten en de heuvels, de zachtblauwe lucht, vormen van bomen verliezen van het ene ogenblik op het andere de betekenis die wij ze toegekend hadden, en vanaf dat moment zijn ze verder van ons verwijderd dan een verloren paradijs. De primitieve vijandigheid van de wereld, komt door duizenden jaren heen, op ons af. Heel even begrijpen we de wereld niet meer omdat we eeuwenlang alleen de vormen en figuren hebben begrepen die we er van tevoren hebben ingelegd terwijl ons voortaan de krachten voor een dergelijke kunstgreep ontbreken. De wereld ontsnapt ons omdat zij weer zichzelf wordt. De decors waarvoor ons leven zich afspeelt en die door de gewoonte gemaskeerd waren, worden weer zichtbaar zoals zij werkelijk zijn. Ze komen verder van ons af te staan. Zoals wij soms achter het vertrouwde gezicht van een vrouw de vrouw hervinden die wij maanden of jaren geleden hebben bemind, maar die ons nu een vreemde lijkt, zo kan het gebeuren dat wij zelf gaan verlangen naar wat ons plotseling zo eenzaam maakt.”
boekboekboek 